Verbum

азі́льскі

(ад фр. Mas-d’Azil = назва пячоры ў Францыі);

а-ая культура — археалагічная культура плямёнаў ранняга мезаліту.

а́зімут

(ар. as-simüt, мн. ад assamt = дарога)

1) астр. вугал паміж плоскасцю мерыдыяна дадзенага пункта і вертыкальнай плоскасцю, якая праходзіць праз гэты пункт і аб’ект назірання;

2) геад. вугал, які ўтвараецца зададзеным напрамкам руху і напрамкам на поўнач (параўн. пеленг 1).

азі́ны

(ад азот)

шасцічленныя гетэрацыклічныя злучэнні, якія змяшчаюць не менш як адзін атам азоту і выконваюць важную ролю ў працэсах жыццядзейнасці.

азо́йскі

(ад а- + гр. zoe = жыццё);

а-ая эра — тое, што і архей.

азо́ла

(н.-лац. azolla)

водная папараць з плаваючым карэнішчам і галінастым сцяблом, зверху блакітна-зялёная, знізу ружовая, пашыраная ў стаячых або слаба праточных вадаёмах Амерыкі; на Беларусі вырошчваецца як акварыумная.

азо́лы

[ад аз(от) + -ол]

пяцічленныя гетэрацыклічныя злучэнні, якія маюць у цыкле атамы вугляроду і не менш як два гетэраатамы, адзін з іх азот.

азо́н

(гр. ozon = які пахне)

алатропная мадыфікацыя кіслароду, газ сіняга колеру, з рэзкім пахам; мае моцныя ачышчальныя ўласцівасці.

азо́т

(ад а- + гр. zoo = жыву)

газ без колеру і паху, які складае асноўную частку паветра, уваходзіць у склад бялкоў і іншых арганічных рэчываў.

азотаба́ктэр

(ад азот + бактэрыя)

бактэрыя, якая засвойвае з паветра азот і ўзбагачае глебу азоцістымі рэчывамі.

азотабактэры́н

(ад азотабактэр)

угнаенне, якое мае ў сабе азотабактэр.