Verbum

гіпафу́нкцыя

(ад гіпа- + функцыя)

недастатковая дзейнасць якога-н. органа, тканкі, сістэмы, што прыводзіць да парушэння жыццядзейнасці арганізма (проціл. гіперфункцыя).

гіпахе́рыс

(н.-лац. hypochoeris)

травяністая расліна сям. складанакветных з дробным лісцем і жоўтымі кветкамі, пашыраная пераважна ў Міжземнамор’і; на Беларусі трапляецца рэдка.

гіпахлары́ты

(ад гіпа- + хларыты)

солі хларнавацістай кіслаты; выкарыстоўваюцца для адбельвання тканін і дэзінфекцыі.

гіпахо́рда

(ад гіпа- + хорда)

цяж клетак мезадэрмальнага (гл. мезадэрма) паходжання ў зародкаў большасці пазваночных (за выключэннем млекакормячых) на ранніх стадыях развіцця.

гіпахрамі́я

(ад гіпа- + -храмія)

змяншэнне інтэнсіўнасці паглынання святла фарбавальнікам пад уздзеяннем розных фактараў (параўн. гіперхрамія).

гіпацыкло́іда

(ад гіпа- + цыклоіда)

плоская крывая, якую апісвае пункт акружнасці, што коціцца без слізгання ўнутры іншай, нерухомай акружнасці.

гіпацэ́нтр

(ад гіпа- + цэнтр)

цэнтральны пункт ачага землетрасення ў нетрах Зямлі.

гіпеа́струм

(н.-лац. hippeastrum)

цыбульная травяністая расліна сям. амарылісавых з буйнымі лейкападобнымі кветкамі рознай афарбоўкі, пашыраная ў тропіках і субтропіках Амерыкі; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

гіпер-

(гр. hyper = над, звыш)

прыстаўка, якая паказвае на перавышэнне чаго-н. у параўнанні з нормай.

гіпераксі́я

[ад гіпер- + аксі(ген)]

павелічэнне колькасці кіслароду ў тканках, звязанае з дыханнем чыстым кіслародам на працягу працяглага часу.