Verbum

гіпаста́з

(ад гіпа- + -стаз)

застой крыві ў ніжніх частках цела, які назіраецца ў хворых з аслабленай сардэчнай дзейнасцю.

гіпастазава́ць

(ад гр. hypostasis = сутнасць)

філас. прыпісваць адцягненым паняццям самастойнае існаванне, напр. разглядаць мысленне, волю як самастойныя аб’екты.

гіпасто́м

(ад гіпа- + гр. stoma = рот)

выраст хабатка ў кляшчоў, абсаджаны кручочкамі, які служыць для прымацавання кляшча да жывёлы і дапамагае ссаць кроў.

гіпастра́кум

(ад гіпа- + гр. ostrakon = чарапок)

ніжні слой ракавіны малюскаў, які складаецца з перламутру.

гіпасты́ль

(гр. hypostylos = які падтрымліваецца калонамі)

прасторнае крытае памяшканне, столь якога абапіраецца на калоны.

гіпасульфі́т

(ад гіпа- + сульфіт)

тыясульфат натрыю, бясколернае рэчыва; выкарыстоўваецца ў фатаграфіі, тэкстыльнай прамысловасці, медыцыне.

гіпата́ксіс

(ад гіпа- + гр. taksis = размяшчэнне)

лінгв. падпарадкаванне (сказаў).

гіпатала́мус

(ад гіпа- + таламус)

аддзел галаўнога мозга, размешчаны пад зрокавымі буграмі, у якім знаходзяцца цэнтры вегетатыўнай нервовай сістэмы.

гіпатані́чны

(ад гіпатанія)

які мае паніжаны ціск;

г. раствор — раствор, асматычны ціск якога ніжэйшы, чым у клетках жывёльных і раслінных арганізмаў (параўн. гіпертанічны 1).

гіпатані́я

(ад гіпа- + -танія)

паніжэнне крывянога ціску (параўн. гіпертанія 1).