Verbum

гіпаксемі́я

[ад гіпа- + аксі(ген) + -емія]

паніжаная колькасць кіслароду ў крыві; бывае пры парушэннях кровазвароту, захворваннях лёгкіх і інш., прыводзіць да гіпаксіі.

гіпаксіло́н

(н.-лац. hypoxylon)

сумчаты грыб сям. ксілярыевых, які трапляецца на галінках лісцевых дрэў і кустоў, пнях.

гіпаксі́я

[ад гіпа- + аксі(ген)]

паніжаная колькасць кіслароду ў тканках арганізма; кіслароднае галаданне.

гіпалімніён

(ад гіпа- + гр. limnion = азярцо)

тоўшча вады ў глыбокіх вадаёмах, у межах якой тэмпература мала змяняецца на працягу года.

гіпало́гія, іпало́гія

(ад гр. hippos = конь + -логія)

навука аб конях і спосабах паляпшэння конегадоўлі.

гіпамарфо́з

(ад гіпа- + -марфоз)

1) спрашчэнне арганізацыі арганізмаў у працэсе эвалюцыі (напр. неатэнія хвастатых амфібій);

2) рэдукцыя органа або яго часткі ў працэсе эвалюцыі.

гіпаменарэ́я

(ад гіпа- + аменарэя)

аслабленне менструальнага цыкла.

гіпамі́цэс

(н.-лац. hypomyces)

сумчаты грыб сям. гіпаміцэтавых, які паразітуе на апеньцы восеньскай, шампіньёнах, сыраежках, млечніках.

гіпа́нтый

(ад гіпа- + гр. anthos = кветка)

кветкавая трубка рознай формы і велічыні, утвораная ў выніку зрастання тканак.

гіпапаратырэо́з

(ад гіпа- + гр. para = каля + тырэоз)

разлад кальцыевага абмену ў арганізме, выкліканы недастатковай дзейнасцю шчытападобных залоз (параўн. гіперпаратырэоз).