Verbum

ста́за

(гр. stasis = стан)

група асобін у «грамадскіх» насякомых, якая выконвае пэўную функцыю (напр. с. «рабочых», с. «салдат»).

-стазія

(гр. stasis = стаянне, нерухомасць)

другая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае пэўны стан біялагічных сістэм.

стаіцы́зм

(ад гр. stoa = порцік у Афінах, дзе збіраліся стоікі)

1) кірунак у антычнай філасофіі, які патрабаваў ад чалавека поўнага падпарадкавання пануючай у свеце неабходнасці і ўлады над сваімі страсцямі;

2) перан. стойкасць, мужнасць у жыццёвых выпрабаваннях.

стака́та

(іт. staccato = адрывіста, асобна)

адрывістае выкананне гукаў мелодыі на музычным інструменце або голасам (проціл. легата).

ста́кер

(англ. stacker, ад stack = нагрувашчваць)

перасоўны самаходны канвеер, пры дапамозе якога ўкладваюцца ў штабелі калоды, кароткія бярвёны і іншыя матэрыялы.

ста́ксель

(гал. stagzeil, ад stag = канат + zeil = парус)

трохвугольны парус, які падымаюць па штагу або лееру перад мачтай на носе судна.

сталагмі́ты

(ад гр. stalagma = кропля)

вапняковыя ўтварэнні на дне пячор, якія ўзнікаюць пры падзенні кропель вады, насычанай кальцыем.

сталагмо́метр

(ад гр. stalagma = кропля + -метр)

прыбор для вымярэння паверхневага напінання плыні.

сталагна́ты

(ад гр. stalagma = кропля)

нацёчныя мінеральныя ўтварэнні ў выглядзе слупоў, якія ўзнікаюць у карставых пячорах пры злучэнні сталагмітаў і сталактытаў.

сталакты́ты

(ад гр. stalaktos = які капае)

вапняковыя ўтварэнні на столі пячор, якія ўзнікаюць ад прасочвання і выпарэння вады, насычанай кальцыем.