Verbum

эласты́чны

(н.-лац. elasticus = пругкі)

1) пругкі, гнуткі; здольны расцягвацца і вяртацца ў ранейшы стан (напр. э-ая падушка, э-ая спружына);

2) перан. мяккі, плаўны, павольны (напр. э-ыя рухі);

3) перан здольны лёгка прыстасоўвацца да чаго-н.

эласці́н

(ад н.-лац. elasticus = пругкі)

бялок з групы склерапратэінаў, які ўваходзіць у склад эластычных валокнаў сценак артэрый, скуры 1 інш.

элаты́ў

(н.-лац. elativus, ад лац. elatus = узняты ўверх)

лінгв. 1) абсалютная найвышэйшая ступень параўнання;

2) зыходны склон.

элафамі́цэс

(н.-лац. elaphomyces)

сумчаты грыб сям. элафаміцэтавых, які расце на пясчанай глебе ў хвойных лясах.

элаяпла́сты

(ад гр. elaion = алей + plastos = вылеплены)

лейкапласты расліннай клеткі, якія назапашваюць тлушч і крухмал.

элеабла́ст

(ад гр. elaion = алей + -бласты)

1) скапленне буйных, багатых тлушчам клетак у заднім канцы зародка ў сальпаў;

2) рудымент хваста і хорды.

элеа́ты

(гр. eleatai, ад Elea = назва горада)

прадстаўнікі старажытнагрэчаскай філасофскай школы 6—5 ст. да н.э., якія ўпершыню проціпаставілі мысленне пачуццёваму ўспрыманню, выказалі думку пра нязменную сутнасць сапраўднага быцця і ілюзорнасць усіх змен паміж рэчамі.

элеацы́ты

(ад гр. elaion = алей + -цыты)

змененыя белыя крывяныя цельцы кольчатых чарвей, узбагачаныя запаснымі тлушчавымі рэчывамі.

элева́та

(іт. elevato = высокі)

1) муз. узнёсла;

2) характар выканання музычнага твора.

элева́тар

(лац. elevator = які падымае)

1) збудаванне для захоўвання вялікай масы збожжа з механічным абсталяваннем для прыёму, ачысткі, сушкі зерня;

2) грузапад’ёмнае прыстасаванне для вертыкальнага перамяшчэння сыпкіх рэчываў або штучных прадметаў.