Verbum

элеабла́ст

(ад гр. elaion = алей + -бласты)

1) скапленне буйных, багатых тлушчам клетак у заднім канцы зародка ў сальпаў;

2) рудымент хваста і хорды.

элеа́ты

(гр. eleatai, ад Elea = назва горада)

прадстаўнікі старажытнагрэчаскай філасофскай школы 6—5 ст. да н.э., якія ўпершыню проціпаставілі мысленне пачуццёваму ўспрыманню, выказалі думку пра нязменную сутнасць сапраўднага быцця і ілюзорнасць усіх змен паміж рэчамі.

элеацы́ты

(ад гр. elaion = алей + -цыты)

змененыя белыя крывяныя цельцы кольчатых чарвей, узбагачаныя запаснымі тлушчавымі рэчывамі.

элева́та

(іт. elevato = высокі)

1) муз. узнёсла;

2) характар выканання музычнага твора.

элева́тар

(лац. elevator = які падымае)

1) збудаванне для захоўвання вялікай масы збожжа з механічным абсталяваннем для прыёму, ачысткі, сушкі зерня;

2) грузапад’ёмнае прыстасаванне для вертыкальнага перамяшчэння сыпкіх рэчываў або штучных прадметаў.

элева́цыя

(фр. elevation = падвышэнне, ад лац. elevare = паднімаць)

вялікія і плаўныя скачкі танцоўшчыка ў класічным балеце, калі ён нібыта замірае ў паветры.

элево́ны

(англ. elevon, ад лац. elevare = паднімаць)

рухомыя паверхні ў задняй частцы крыла самалёта, якімі карыстаюцца для кіравання палётам.

элега́нтны

(фр. elegant, ад лац. elegans, -ntis = вытанчаны)

1) зграбны, прыгожы (напр. э. касцюм);

2) з густам апрануты (напр. э-ая жанчына).

эле́гія

(лац. elegia < гр. elegeia, ад elegos = жалобны напеў)

1) лірычны верш або музычны твор, прасякнуты журботным настроем;

2) перан. сум, журба.

эле́ктар

(фр. electeur, ад лац. elector = які выбірае)

выбаршчык у Францыі ў перыяд Французскай рэвалюцыі 1789—1794 гг.