Verbum

гіпагеніталі́зм

(ад гіпа- + геніталіі)

тое, што і гіпаганадызм.

гіпаге́нны

(ад гіпа- + -генны);

г-ае радовішча — паклады карысных выкапняў, якія ўзніклі ў глыбінных частках Зямлі (параўн. гіпергенны).

гіпагі́мнія

(н.-лац. hypogymnia)

ліставаты сумчаты лішайнік сям. гіпагімніевых, які расце на ствалах і галінках пераважна лісцевых дрэў, часам на глебе.

гіпаглікемі́я

(ад гіпа- + глікемія)

паніжаная колькасць цукру ў крыві (параўн. гіперглікемія).

гіпадынамі́я

(ад гіпа- + гр. dynamis = сіла)

зніжэнне мышачных намаганняў, што трацяцца на ўтрыманне позы, перамяшчэнне цела ў прасторы, фізічную работу (параўн. гіпердынамія).

гіпадэ́рма

(ад гіпа- + -дэрма)

1) слой эпітэлію ў членістаногіх жывёл, які ляжыць непасрэдна пад хіцінавым покрывам;

2) слой клетак, размешчаных пад эпідэрмісам многіх вышэйшых раслін.

гіпадэрмато́з

(ад гіпа- + дэрматоз)

хвароба буйной рагатай жывёлы, выкліканая лічынкамі падскурных аваднёў, якая суправаджаецца запаленчымі працэсамі ў паражоных тканках і органах.

гіпака́мп

(лац. hippocampus)

звіліна паўшар’я галаўнога мозга, размешчаная ў аснове скроневай долі.

гіпакапні́я

(ад гіпа- + гр. kapnos = дым)

змяншэнне колькасці і паніжэнне парцыяльнага ціску двухвокіслу вугляроду ў артэрыяльнай крыві (параўн. гіперкапнія).

гіпака́уст

(ад гіпа- + гр. kaustos = нагрэты)

абагравальная сістэма пад падлогай або ў сценах тэрмаў (лазняў) і дамоў Стараж. Грэцыі і Рыма ў выглядзе каналаў і труб, па якіх праводзілася нагрэтае паветра.