Verbum

апазіцы́йны

(ад апазіцыя 1)

які знаходзіцца ў апазіцыі, прытрымліваецца процілеглай думкі.

апазі́цыя​¹

(лац. oppositio)

1) супрацьдзеянне, супраціўленне, выкліканае нязгодай з чыімі-н. поглядамі, палітыкай, рашэннямі;

2) група ўнутры партыі, арганізацыі, саюза, якая выступае супраць большасці;

3) астр. процістаянне, знаходжанне нябеснага цела ў процілеглым Сонцу баку неба.

апазі́цыя​²

(лац. appositio = дадатак)

1) лінгв. назоўнікавы прыдатак (напр. горад Мінск);

2) біял. рост тканак арганізма або клетачнай абалонкі, абумоўлены адкладаннямі новых слаёў на ўтвораную раней паверхню (параўн. інтусусцэпцыя).

апазіцыяне́р

(ад апазіцыя1)

той, хто належыць да апазіцыі.

апа́к

(лац. opacus = цёмны, непразрысты)

1) сорт белай гліны, якая ідзе на выраб пасуды;

2) белыя ганчарныя вырабы, падобныя да тонкага фаянсу.

апака́ліпсіс

(гр. apokalypsis = адкрыццё)

1) частка Бібліі, адна з кніг Новага запавету, якая змяшчае прароцтвы пра канец свету;

2) магчымая пагібель цывілізацыі і чалавецтва наогул у выніку ядзернай вайны, духоўнага падзення, знішчэння прыроднага асяроддзя.

апакаліпсі́ты

(ад апакаліпсіс)

члены заснаванай у 20-я гады 20 ст. на Украіне праваслаўнай секты, што спалучае праваслаўныя і сектанцкія абрады.

апакаліпты́чны

(гр. apokalyptikos)

які мае дачыненне да апакаліпсісу, прарочыць канец свету.

апака́рпны

(ад апа- + гр. karpos = плод)

утвораны двума свабоднымі песцікамі (пра тып гінецэю).

апакры́нны

(ад гр. apokrino = аддзяляю)

які адлучае ад сябе;

а-ыя залозы — залозы, у якіх пры ўтварэнні сакрэту​² адбываецца частковае парушэнне цэласнасці клетак, напр. малочныя, потавыя залозы (параўн. гелакрынавы, мерыкрынавы).