Verbum

клі́мат

(гр. klima, -atos)

шматгадовы рэжым надвор’я, уласцівы пэўнай мясцовасці ў залежнасці ад геаграфічных абставін (напр. вільготны к., цёплы к., умераны к.).

кліматагра́фія

(ад клімат + -графія)

раздзел кліматалогіі, які апісвае кліматычныя ўмовы розных частак зямнога шара.

кліматало́гія

(ад клімат + -логія)

навука, якая вывучае клімат.

кліматапатало́гія

(ад кпімат + паталогія)

узнікненне або абвастрэнне захворванняў пад уплывам неспрыяльных кліматычных уздзеянняў у выніку парушэння працэсаў прыстасавання арганізма да змененых метэаралагічных умоў.

клімататэрапі́я

(ад клімат + тэрапія)

выкарыстанне з лячэбна-прафілактычнай мэтай кліматычных фактараў (тэмпературы, атмасфернага ціску і інш.).

кліматро́н

(ад клімат + гр. thronos = месцапрабыванне)

аранжарэя са штучным кліматам для вырошчвання раслінных згуртаванняў розных геаграфічных зон (параўн. фітатрон).

кліма́цыум

(н.-лац. climacium)

лістасцябловы мох сям. клімацыевых, які расце на сырой і балоцістай глебе на лугах, у лясах, па берагах вадаёмаў.

кліме́ніі

(н.-лац. clymenia = німфа, дачка Акіяна)

атрад вымерлых малюскаў класа галаваногіх; жылі ў познім дэвоне — раннім карбоне.

клі́на

(гр. klino = нахіляю)

бесперапынная змена ў адным напрамку характарыстык абіятычных фактараў і расліннасці.

клінаста́т

(ад гр. klino = нахіляю + -стат)

прыбор, які выкарыстоўваецца ў доследах па фізіялогіі раслін для пазбаўлення ад аднабаковага ўплыву на іх некаторых фактараў знешняга асяроддзя (у асноўным сілы прыцяжэння, святла).