Verbum

сано́ўнасць, ‑і, ж.

Рысы, паводзіны саноўнага чалавека; напышлівасць, высакамернасць.

сано́ўнік, ‑а, м.

У дарэвалюцыйнай Расіі і за мяжой — вяльможа з высокім санам, з высокім становішчам. Не менш як 60 скаргаў і прашэнняў паслала [Ганна] царскім саноўнікам. «Полымя». // Іран. Пра работніка, які зазнаўся на высокай пасадзе.

сано́ўніца, ‑ы, ж.

Жан. да саноўнік.

сано́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. У дарэвалюцыйнай Расіі і за мяжой — які займае высокае службовае становішча, з’яўляецца саноўнікам. Вядома: паэт вядомы Напісаў палкую оду, Чытаў яе на званым абедзе Ў прысутнасці саноўных асоб. Жычка. // Звязаны з дзейнасцю саноўнікаў, іх спосабам быцця. [Размова] была непрыемная Валуеву, але мусіў цярпець. Даносу і плётак не будзе. Па-першае, дваране і людзі свайго саноўнага кола, па-другое, удваіх. Караткевіч.

2. Іран. Уласцівы саноўніку; важны. Саноўны стыль.

санпрапускні́к, ‑а, м.

Санітарна-прафілактычная ўстанова, якая праводзіць санітарныя мерапрыемствы (мыццё людзей, дэзінфекцыю рэчаў і пад.).

санскры́т, ‑у, М ‑рыце, м.

Літаратурная мова старажытнай Індыі; санскрыцкая мова.

[Санскр. samskrta — літаральна апрацаваны.]

санскрыталагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да санскрыталогіі.

санскрытало́гія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае санскрыт.

[Ад санскр. і грэч. logos — вучэнне.]

санскрыто́лаг, ‑а, м.

Спецыяліст па вывучэнню санскрыту.

санскры́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да санскрыту; напісаны на санскрыце. Санскрыцкія рукапісы.