сасла́блы, ‑ая, ‑ае.
Абл. Саслабелы. Уздыхае Ігнат. Занядужаў зусім. Не трымаюць саслаблыя ногі. Бялевіч.
сасла́бнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Абл. Саслабець. Прынёсшы з гары журавін, маці і дасць і пакаштаваць. Па адной будзе класці сама ёй у рот, бо яна, Таня, не можа падняць рукі — саслабла. Пташнікаў.
сасла́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад саслаць.
2. у знач. наз. сасла́ны, ‑ага, м.; сасла́ная, ‑ай, ж. Той (тая), хто быў адпраўлены ў ссылку, знаходзіцца ў ссылцы. Вярыга меў сярод сасланых вялікі аўтарытэт. «Полымя».
сасла́ць, сашлю, сашлеш, сашле; сашлём, сашляце; зак., каго-што.
1. У якасці пакарання адправіць на пасяленне (звычайна ў аддаленую мясцовасць); прымусова перасяліць куды‑н. Пасля выздараўлення царскі суд саслаў.. [Адама] ў Сібір, адкуль ён і не вярнуўся. Пестрак.
2. Разм. Далёка накіраваць, адправіць каго‑н. [Красанок:] — Чым я правініўся, Васіль Емяльянавіч, што ты мяне ўсё роўна як на Салаўкі саслаў? Гроднеў.
сасле́джаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад саслядзіць.
сасле́пу, прысл.
Тое, што і сослепу. Ледзь не зайшоўся ў крыку начальнік паліцыі выстраліў саслепу. Лынькоў.
саслі́зганы, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад саслізгаць.
саслі́згаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Сцерці слізгаючы.
саслі́згванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. саслізгваць — саслізнуць.
саслі́згвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да саслізнуцца.
2. Зал. да саслізгваць.