сакаўны́, ‑ая, ‑ое.
Тое, што і сакавіты. Нашто ты ўрадзіла, маліна, Салодкая, сакаўная!.. Барадулін. Набраў жменю сакаўных ягадзін і ўкінуў у рот — дзівосна! — іх лясная, нейкая трохі сцюдзёная кіслінка злёгку затуманіла зрок, што аж галавой закруціў. Кірэенка.
са́ква, ‑ы, ж.
Кавалерыйская сумка для аўса і прадуктаў. З адной саквы, ля самай рукі, што сціскала павады, тырчала дзяржальна пісталета, відаць, вельмі дарагога, панскага. Караткевіч.
[Ад лац. saccus, грэч. sakkos — мяшок.]
саквая́ж, ‑а, м.
Дарожная сумка, звычайна са скуры або тканіны, з замком. Пакуль Кіра Сямёнаўна распраналася ды распакоўвала свой сакваяж, жанчына неадступна пазірала за ёю. Марціновіч.
[Ад фр. sac ад voyage.]
саквая́жны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да сакваяжа. Сакваяжныя рамяні.
са́кля, ‑і, ж.
Жыллё каўказскіх горцаў. Стаю адзін, Дзе саклі пад гарою У зоры ткуць З зыбучае імглы, Дзе над абрывамі Высока нада мною Між скал віюцца Горныя арлы. Трус.
[Груз.]
сако́лік, ‑а, м.
1. Памянш.-ласк. да сокал (у 1, 2 знач.).
2. (звычайна ў звароце). Нар.-паэт. Ласкавая назва юнака, дзіцяці, мужчыны. — А, дзядзька! дзядзечка, саколік! Насып мне ягад у прыполік! Колас. Грэйся, саколік! Я не шкадую. К коміну бліжэй сядай! Чарот.
сако́лка 1, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.
1. Разм. Сакаліха.
2. (звычайна ў звароце). Ласкавая назва жанчыны. Нешта падумаўшы, устала, пазбірала з зямлі ў гліняную міску курыныя галовы і падала іх Трыпіне: — Бяры, саколка... Юшку сабе зварыш... Капыловіч.
сако́лка 2, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.
Трыкатажная майка без рукавоў і каўняра. Дзімін ахвотна скінуў кашулю, саколку і, фыркаючы, пачаў умывацца. Карпаў.
сако́льнік, ‑а, м.
Гіст. Той, хто даглядае лоўчых птушак, абучае іх і палюе з імі.
сако́льнічы, ‑ага, м.
У 15–17 стст. на Русі — баярын, які ведаў царскім сакаліным паляваннем.