Verbum

каніце́льшчык, ‑а, м.

1. Уст. Рабочы або ўладальнік каніцельнай вытворчасці, гандляр каніцеллю.

2. перан. Неадабр. Валаводнік, валакітчык.

каніце́льшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да каніцельшчык.

кані́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да конуса. Канічнае сячэнне. Канічная паверхня.

2. Які мае форму конуса. Канічная колба. Канічная шасцярня.

канка́н, ‑а, м.

Французскі эстрадны танец з непрыстойнымі рухамі цела.

[Фр. cancan.]

канка́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да канкана. Канканныя па.

канкарда́нс, ‑а, м.

Спец. Поўны паказальнік слоў з ілюстрацыямі да пэўнага літаратурнага тэксту.

[Фр. Concordance.]

канкарда́т, ‑у, М ‑даце, м.

Дагавор паміж рымскім панам і ўрадам пэўнай дзяржавы аб становішчы і прывілеях каталіцкай царквы ў гэтай дзяржаве.

[Лац. concordatum ад concordare — быць згодным.]

канкістадо́ры і канквістадо́ры, ‑аў; адз. канкістадор і канквістадор, ‑а, м.

Іспанскія і партугальскія заваёўнікі Цэнтральнай і Паўднёвай Амерыкі, якія вызначаліся жорсткасцю да карэннага насельніцтва. // Пра заваёўнікаў, захопнікаў наогул.

[Ад ісп. conquistador — заваёўнік.]

канкла́ў, ‑лава, м.

Савет кардыналаў, які выбірае рымскага папу.

[Ад лац. conclave — зачынены пакой.]

канкрэ́тнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць канкрэтнага. Канкрэтнасць дзіцячага мышлення. Канкрэтнасць выказвання.