Verbum

сасцёбаць,

гл. сасцябаць.

сасцёбванне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле дзеясл. сасцёбваць — сасцябаць, сасцёбаць (у 1–3 знач.).

сасцёбвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да сасцябацца, сасцёбацца.

2. Зал. да сасцёбваць.

сасцёбваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да сасцябаць, сасцёбаць.

сасцяба́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад сасцябаць.

сасцяба́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца і сасцёбацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Разм.

1. Сасцябаць сябе венікам і пад. Сасцябацца бярозавым венікам.

2. Прыйсці ў непрыгоднасць, стаць карацейшым ад сцябання (пра венік, пугу і пад.).

сасцяба́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае і сасцёбаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Разм.

1. Збіць, сцябаючы чым‑н. Сасцябаць галінкі. Сасцябаць траву.

2. Сцябаючы, зрабіць непрыгодным што‑н. Сасцябаць пугу.

3. Удараючы пугай, дубцом, пакрыць пісагамі шкуру жывёлы. Пастухі сасцябалі ўсе бакі жывёлы.

4. Разм. Сшыць на скорую руку. Сасцябаць спадніцу з дзвюх полак.

сасцябну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак. і аднакр.

Сцебануўшы, збіць што‑н. Сасцябнуць пугай лісце з галіны.