Verbum

разлучыцца, ✂; зак.

1. з кім і без дапаўнення. Расстацца, перастаць быць разам (пра блізкіх, сяброў).

2. Раз’яднацца (пра што-н. злучанае).

   • Правады разлучыліся.

|| незак. разлучацца, ✂.

|| наз. разлука, ✂.

• Час разлукі.

разлучыць, ✂; зак.

1. Прымусіць расстацца (блізкіх, сяброў); разысціся.

   • Вайна разлучыла родных.

2. Раздзяліць, аддзяліць што-н. ад чаго-н.

   • Р. канцы правадоў.

|| незак. разлучаць, ✂.

разлушчыць, ✂; зак.

Раскрыць (абалонку), расцерабіць, каб дастаць семя.

• Р. арэх.

|| незак. разлушчваць, ✂.

разлыгацца, ✂; зак.

Вызваліцца ад вяроўкі, якой быў залыганы; развязацца.

• Конь разлыгаўся.

|| незак. разлыгвацца, ✂.

разлыгаць, ✂; зак.

Зняць вяроўку з таго, хто быў залыганы.

|| незак. разлыгваць, ✂.

|| наз. разлыгванне, ✂.

разлюбіць, ✂; зак.

Перастаць любіць каго-, што-н.

• Р. жонку.

разлютавацца, ✂; зак.

Прыйсці ў лютасць, дайсці да крайняй ступені жорсткасці; раз’юшыцца.

• Мачыха так разлютавалася, што нельга было суняць.

разлютаваць, ✂; зак.

Прывесці ў лютасць.

• Разлютавалі несправядлівыя нападкі.

разлягацца, ✂; незак.

1. гл. разлегчыся.

2. Поўніцца звонкімі, пералівістымі гукамі.

   • Лес разлягаецца ад галасоў дзетвары.

разляжацца, ✂; зак. (разм.).

Праляжаўшы доўгі час, захацець ляжаць яшчэ.

|| незак. разлежвацца, ✂.