Verbum

уласнік, ✂, м.

1. Уладальнік якой-н. маёмасці.

   • Дробны зямельны ў.

2. Той, хто імкнецца больш мець, хто ахоплены ўласніцкімі інтарэсамі.

|| ж. уласніца, ✂.

уласніцкі, ✂.

Уласцівы ўладальніку прыватнай уласнасці, звязаны з імкненнем да нажывы, абагачэння.

• Уласніцкія схільнасці.

уласны, ✂.

1. Які належыць каму-, чаму-н. як уласнасць.

   • Уласная машына.

2. Свой, асабісты.

   • Зрабіць што-н. уласнымі рукамі.
   • На ўласныя вочы ўбачыць.
   • Па ўласнай волі.

3. Які знаходзіцца ў непасрэдным распараджэнні, падпарадкаванні каго-, чаго-н.

   • У. карэспандэнт.
   • Уласная канцылярыя.

4. Літаральны, сапраўдны.

   • Ва ўласным сэнсе слова.

5. Уласцівы толькі каму-, чаму-н., без пабочных дабавак (спец.).

   • Уласная вага цела.

○

• Уласнае імя — у граматыцы: назоўнік, які з’яўляецца асабовай індывідуальнай назвай каго-, чаго-н.; проціл. агульнае імя.

• Полацк — уласнае імя горада.

уласцівасць, ✂, ж.

Характэрная асаблівасць, рыса, прымета каго-, чаго-н. Валодаць якімі-н. уласцівасцямі.

• У. спадчыннасці арганізма.

уласцівы, ✂.

Які характэрны для каго-, чаго-н., з’яўляецца ўласцівасцю, якасцю каго-, чаго-н.

• З уласцівай яму працавітасцю.
• Чалавеку ўласціва (прысл.) памыляцца.

улашчыць, ✂; зак. (разм.).

Улагодзіць, задобрыць каго-н.

|| незак. улашчваць, ✂.

|| наз. улашчванне, ✂.