Verbum

угар, ✂, м. (спец.).

1. гл. угарэць.

2. звычайна мн. Адходы пры апрацоўцы валакна, пражы і пад., прыгодныя для новай перапрацоўкі.

|| прым. угарны, ✂.

• Угарная пража.

угарадзіць, ✂; зак.

1. Аддзяліць агароджай у сваю карысць.

   • У пожні.

2. Акружыць агароджай.

   • У двор.

угарнуць, ✂; зак.

1. Горнучы, перамясціць куды-н.

   • У жар у печ.

2. Ухутаць у што-н., закрыўшы з усіх бакоў; увярцець, укруціць.

   • У рэчы ў паперу.
   • У. дзіця ў коўдру.

|| незак. угортваць, ✂.

|| наз. угортванне, ✂.

угару, ✂ і угору, прысл. (разм.).

Увышыню, уверх.

• Шар падняўся ў.
• Дубы ўзнімаюць у. свае цяжкія кроны.

◊

• Ісці ўгару (разм.) — 1) атрымаць павышэнне па службе; 2) паспяхова развівацца.

• Лапкі ўгору (разм. жарт.) — не супраціўляцца.

угары, прысл.

У вышыні (у паветры, у небе).

• У. ціўкнуў верабей.

угарэцца, ✂; зак.

Пачаць добра гарэць, разгарацца.

• Дровы ўгарэліся.

угарэць, ✂; зак. (спец.).

Паменшаць пры гарэнні, плаўленні, тэхнічнай апрацоўцы.

|| незак. угараць, ✂ і угарваць, ✂.

|| наз. угар, ✂.

угаціць, ✂; зак.

1. Выкарыстаць для гачэння, укласці ў гаць.

2. Зрасходаваць усё ці вялікую колькасць чаго-н. (разм.).

   • У. усё масла ў кацёл.

|| незак. угачваць, ✂.