Verbum

рабаўнік, ✂, м.

Той, хто рабуе каго-, што-н.; грабежнік.

|| ж. рабаўніца, ✂.

|| прым. рабаўніцкі, ✂.

рабаўніцтва, ✂, н.

Тое, што і рабаванне; грабежніцтва.

рабаціністы, ✂.

З рабаціннем.

• Р. твар дзяўчынкі.

|| наз. рабаціністасць, ✂.

рабацініцца, ✂; незак.

Пакрывацца рабізной, быць рабым ад чаго-н., мільгацець рознымі колерамі.

• Ад ветру рабацінілася рака.

рабацінка, ✂, ж. (разм.).

Вяснушка.

• Нос у рабацінках.

рабацінне, ✂, н.

1. Вяснушкі або ямкі на скуры пасля воспы (разм.).

   • На носе многа рабаціння.
   • Ляжала пяць блакітных яечак, абсыпаных рабаціннем (аб рабой афарбоўцы чаго-н.).

2. Рабізна на паверхні вады.

   • Ад лёгкага ветру па вадзе пайшло р.

рабаціць, ✂; незак.

1. Пакрываць рабаціннем (у 2 знач.), рабізной (у 1 знач.).

   • Ветрык злёгку рабаціў лужыны.

2. Выклікаць адчуванне рабізны, стракатасці ў вачах.

   • Аж р. у вачах.

рабацяга, ✂, м.; ✂, ж., ✂ (разм.).

1. Старанны, шчыры працаўнік.

2. Рабочы чалавек, просты, самаадданы працаўнік.

рабацяшчы, ✂.

Які любіць працу, многа і добра працуе, старанны.

• Р. сын.

рабачком, ✂, м.

Скарачэнне: рабочы камітэт.

|| прым. рабачкомаўскі, ✂.