Verbum

дыфузія, ✂, ж. (спец.).

Пранікненне аднаго рэчыва ў другое пры іх узаемным датыканні ў выніку цеплавога перамяшчэння часцінак рэчыва.

• Д. газаў.

|| прым. дыфузійны, ✂.

дыфузны, ✂, (спец.).

Невыразны, расплывісты.

• Дыфузныя туманнасці.

дых, ✂, м. (разм.).

Дыханне.

• Хацелася крыкнуць, але не хапіла дыху.

◊

• Адным дыхам (разм.) — за адзін раз, вельмі хутка.

• Ні слыху ні дыху (разм.) — няма ніякіх вестак.

дыхавіца, ✂, ж.

1. Цяжкае дыханне пры захворванні бронхаў.

   • Пакутаваць дыхавіцай.

2. Народная назва хваробы лёгкіх у коней і іншых жывёл.

   • Нагнаць дыхавіцу каню.

|| прым. дыхавічны, ✂.

дыханне, ✂, н.

1. Працэс паглынання кіслароду і выдзялення вуглякіслага газу жывымі арганізмамі.

   • Стомленасць праяўлялася ў паскораным дыханні.

2. перан. Подых, павеў чаго-н.

   • Д. вясны.

◊

• Штучнае дыханне — аднаўленне спецыяльнымі прыёмамі натуральных рухаў лёгкіх.

• Другое дыханне — аб новых сілах, бадзёрасці ў каго-н. пасля стомленасці, апатыі.

• Затаіць дыханне — затрымаць дыханне, прыслухоўваючыся да чаго-н.

• Перавесці дыханне — 1) глыбока ўздыхнуць, аддыхацца; 2) зрабіць перадышку, перапынак у чым-н.

|| прым. дыхальны, ✂.

дыхаць, ✂; незак.

1. Паглынаць кісларод і выдзяляць вуглякіслы газ.

   • Хворы цяжка дыхае.
   • Расліны дыхаюць лісцем.

2. перан., чым. Быць захопленым чым-н., жыць якой-н. ідэяй.

   • Ён жыў і дыхаў кансерваторыяй.

3. перан., чым. Вылучаць, распаўсюджваць што-н.; быць прасякнутым чым-н., выказваць што-н.

   • Ноч дыхала пахамі траў.
   • Яго творы дыхаюць вайной.
   • Твар спартсмена дыхаў здароўем.

◊

• Дыхаць на ладан (разм.) — быць пры смерці.

• Дыхаць свабодна — адчуваць палёгку, вызваліўшыся ад чаго-н.

|| аднакр. дыхнуць, ✂.

дыхт, ✂, м.

У выразе: даць дыхту (разм.) — задаць наганяй.

дыхтоўны, ✂ (абл.).

Вельмі добры, якасны.

• Д. чамадан.

|| наз. дыхтоўнасць, ✂.

дышаль, ✂, м.

1. Тоўстая аглобля, якая прымацоўваецца да сярэдзіны пярэдняй восі пры парнай запрэжцы.

2. У плузе: жалезная выгнутая пласціна, да пярэдняга канца якой прымацоўваецца ворчык.

|| прым. дышлевы, ✂.

дыэлектрык, ✂, м. (спец.).

Рэчыва, цела, якое дрэнна праводзіць электрычны ток, неправаднік.

|| прым. дыэлектрычны, ✂.