Verbum

два, ліч.

1. Лік 2.

   • Двойчы два — чатыры.
   • Напісаць лічбу 2.

2. Колькасць 2.

   • Два сярпы.
   • Дзве хвіліны.
   • За аднаго бітага двух нябітых даюць (прыказка).

◊

• Два—тры (разм.) — некалькі, нямнога (ужыв. для прыблізнага абазначэння невялікай колькасці чаго-н.).
  • Мароз два—тры градусы.

○

• Два боты — пара (разм. іран.) — пра людзей, у многіх адносінах падобных адзін на аднаго, вартых адзін аднаго.

• Бачыць на два аршыны пад зямлёй (разм., часта іран.) — адрознівацца вялікай праніклівасцю.

• Ні два і ні паўтара (разм.) — нешта няпэўнае.

• Як двойчы два (чатыры) — бясспрэчна, зразумела, ясна.

дваісты, ✂.

1. Такі, які змяшчае ў сабе дзве розныя якасці, часта супярэчлівыя адна ў адносінах да другой.

   • Дваістая натура.
   • Дваістае пачуццё.

2. Двудушны.

   • Дваістая палітыка крахам канчаецца.

|| наз. дваістасць, ✂.

дваіцца, ✂; незак.

Здавацца падвоеным (пра зрокавае ўяўленне).

• У вачах дваіліся ўсе прадметы.
• Хто баіцца, таму ўваччу дваіцца (прыказка).

дваіць, ✂; незак.

1. Паўторна ўзорваць, пераворваць.

   • Д. поле.

2. Падзяляць на дзве часткі (спец.).

   • Д. скуры.

|| зак. падваіць, ✂.

|| наз. дваенне, ✂.

двайковы, ✂, (спец.).

Заснаваны на лічэнні двойкамі (парамі).

• Двайковая сістэма злічэння.

двайнік​¹, ✂, м.

Чалавек, які мае поўнае падабенства з другім чалавекам.

• Мой д.

двайнік​², ✂, м.

Двухпудовая гіра.

• Спартсмен практыкуецца з двайніком.

двайны, ✂.

1. Які складаецца з дзвюх аднародных частак, двух аднародных прадметаў.

   • Чамадан з двайным дном.

2. У два разы большы, падвойны.

   • Д. расход.

○

• Двайная бухгалтэрыя — від бухгалтарскага ўліку, пры якім уліковыя аперацыі адлюстроўваюцца двойчы ў розных кнігах.

двайняты, ✂, н. (разм.).

Двое дзяцей, якіх адначасова нарадзіла адна маці.

дванаццаціперсны:

• дванаццаціперсная кішка — пачатковая частка тонкай кішкі чалавека, якая ідзе ад страўніка [назву атрымала ад даўжыні, роўнай 12 пярстам, г.зн. пальцам, у іх папярочніку].