Verbum

дву... і двух...

Першая частка складаных слоў са знач.:

1. які складаецца з дзвюх якіх н. адзінак, змяшчае дзве аднолькавыя прыметы, напр. двудушнасць, двудушнічаць, двурушнік, двурушніцтва, двурушны, двухбортны, двухгаловы, двухгадовы, двухгалосны, двухгорбы, двухгранны, двухкапеечны, двухкрылы, двухматорны, двухмерны, двухпакаёвы, двухрогі, двухспальны, двух’ярусны;
2. які мае адносны да двух, да дзвюх, напр. двухгадзінны (поезд, г. зн. які адыходзіць у дзве гадзіны).

двуадзіны, ✂ (кніжн.).

Які складаецца з дзвюх частак, двух элементаў і ўтварае адзінства.

двудушны, ✂.

Няшчыры, крывадушны.

• Гэта быў д. чалавек.

|| наз. двудушнасць, ✂.

двукоссе, ✂, н.

Значкі (« ») для выдзялення простай мовы, цытат, загалоўкаў, а таксама слоў, ужытых ва ўмоўным або іранічным сэнсе.

• Узяць цытату ў д.
• Вучоны ў двукоссі (так званы; іран.).

двукроп’е, ✂, н.

Знак прыпынку ў выглядзе дзвюх кропак, размешчаных адна над другой.

двурушнік, ✂, м. (пагард.).

Чалавек, які паказвае, што ён адданы каму-н., а на справе дзейнічае на карысць варожага боку.

|| ж. двурушніца, ✂.

|| прым. двурушніцкі, ✂.

двурушніцтва, ✂, н. (пагард.).

Паводзіны двурушніка.

• Палітычнае д.

|| прым. двурушніцкі, ✂.

двурушнічаць, ✂; незак. (пагард.).

Быць двурушнікам, дзейнічаць, як двурушнік.

|| зак. здвурушнічаць, ✂.

двухаблічны, ✂ (кніжн.).

Тое, што і двудушны.

|| наз. двухаблічнасць, ✂.

двухадзіны, ✂ (кніжн.).

Які складаецца з дзвюх частак, двух элементаў і ўтварае адзінства.