Verbum

дыба, ✂, ж. (гіст.).

У старыя часы: прылада для катавання, на якой расцягвалі цела каральнага.

• Паслаць на дыбу.

дыбаць, ✂; незак. (разм.).

Ісці мерна, ступою.

• Уладзік дыбаў за бабуляй.

дыбачкі, ✂.

У выразах: на дыбачках і на дыбачкі — на кончыках пальцаў ног (хадзіць, стаць).

• Хадзіць на дыбачках.
• Стаць на д.

дыбіцца, ✂; незак.

1. Аб вопратцы — не гладка прылягаць, тапырыцца.

   • Пінжак на ім дыбіўся.

2. Аб валасах, поўсці: станавіцца тарчма.

   • Валасы на галаве дыбіліся ад ветру.

дыбкі, прысл.

У выразе: на дыбкі (разм.) —

1. на заднія ногі (стаць, падняцца).

   • Конь спалохаўся і на дыбкі;

2. перан., не згадзіцца з чым-н., рэзка запратэставаць.

   • Усё скончылася б памяркоўна, ды Габрусь на дыбкі.

дыбы, ✂, ж.

1. Высокія шасты з прыступкамі для хадзьбы, не згінаючы ног.

2. перан., іран. Пра доўгія ногі.