Verbum

дым, ✂, м.

Лятучыя прадукты гарэння з дробнымі часцінкамі вугалю, што ўзнімаюцца ў паветра ў выглядзе цёмных клубоў.

• Не бывае дыму без агню (з нар.).

◊

• Пайсці з дымам (разм.) — марна прапасці.

• Пускаць дым у вочы (разм.) — ствараць ілжывае ўражанне аб чым-н.

• У дым (разм.) — зусім, канчаткова.

|| памянш. дымок, ✂.

|| прым. дымавы, ✂.

• Дымавая заслона.
• Дымавая шашка.

дыма...

Першая частка складаных сяоў, якая адпавядае па значэнню словам: дым, дымавы, напр. дымаадвод, дымаадсос, дымагарны, дымагенератар, дымамаскіроўка, дымамёт, дыманепранікальны, дымаўлоўнік, дымаход.

дымагарны, ✂:

• дымагарная труба (спец.) — труба ў паравым катле, па якой праходзяць з топкі газы, што абаграваюць кацёл.

дымар, ✂, м.

Прылада для акурвання пчол дымам.

|| прым. дымарны, ✂.

дымаход, ✂, м.

Канал для выхаду дыму з печы (топкі) у комін.

|| прым. дымаходны, ✂.

дымець, ✂; незак.

Дрэнна гарэць, вылучаючы вялікую колькасць дыму; выпускаць дым.

• Печка пачала д.
• Яшчэ дымелі галавешкі.

дыміцца, ✂; незак.

1. Выпускаць дым; тлець, вылучаючы многа дыму.

   • Галавешка дымілася на вогнішчы.

2. перан. Вылучаць пару.

   • Пасля дажджу дымілася зямля.
   • У лагчыне дыміўся туман.

дыміць, ✂; незак.

1. Кепска гарэць, даючы многа дыму.

   • Печ дыміць.

2. чым. Пускаць дым.

   • Д. папяросай.

|| зак. надыміць, ✂.

дымка, ✂, ж.

Лёгкая павалока з дыму, туману.

• Д. туману.

дымны, ✂.

1. Які дыміцца, вылучае многа дыму.

   • Дымная галавешка.

2. перан. Падобны на дым.

   • Дымная павалока воблакаў.