Verbum

імпаза́нтны, -ая, -ае.

Здольны рабіць уражанне; паважны з выгляду, велічны.

І. выгляд.

Імпазантная фігура.

|| наз. імпаза́нтнасць, -і, ж.

імпанава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; незак., каму-чаму.

Выклікаць павагу, давер, рабіць добрае ўражанне, падабацца; адпавядаць чыім-н. патрабаванням, густам, настроям.

І. сваім слухачам.

Старшыні імпанавала агульная ўвага прысутных.

і́мпарт, -у, М -рце, м.

Увоз тавараў, капіталаў, тэхналогій і пад. з-за мяжы; проціл. экспарт.

І. гатовай прадукцыі.

|| прым. і́мпартны, -ая, -ае.

імпартава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; зак. і незак., што.

Увезці (увозіць) з-за мяжы якія-н. тавары.

І. абсталяванне.

імпарцёр, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Асоба, арганізацыя або краіна, якая імпартуе што-н.

І. нафты.

імпатэ́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які пакутуе на імпатэнцыю.

імпатэ́нтны і імпатэ́нцкі, -ая, -ае.

1. Які мае адносіны да імпатэнцыі.

Імпатэнтны стан.

2. перан. Бяссільны што-н. зрабіць, творча бясплодны.

Імпатэнцкі настрой творчасці.

імпатэ́нцыя, -і, ж.

Палавое бяссілле.

імпера́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Вышэйшы тытул манарха, а таксама асоба, якая мае гэты тытул.

|| ж. імператры́ца, -ы, мн. -ы, -ры́ц.

|| прым. імпера́тарскі, -ая, -ае.

імператы́ў, -ты́ва, м.

1. кніжн. Катэгарычнае патрабаванне, загад.

Этычны і.

2. У граматыцы: тое, што і загадны лад.

|| прым. імператы́ўны, -ая, -ае.

Імператыўная форма дзеяслова.