Verbum

імаве́рнасць, -і, ж.

1. гл. імаверны.

2. Аб’ектыўная магчымасць ажыццяўлення чаго-н.

3. Ступень абгрунтаванасці, верагоднасць, дапушчальнасць.

Ступень імавернасці чаго-н.

○

Тэорыя імавернасцей — раздзел матэматыкі, які вывучае заканамернасці выпадковых з’яў.

|| прым. імаве́рнасны, -ая, -ае (спец.).

імаве́рны, -ая, -ае.

Магчымы, дапушчальны, верагодны, праўдападобны.

І. выпадак.

|| наз. імаве́рнасць, -і, ж.

імажыні́зм, -у, м.

Літаратурная плынь у рускай паэзіі пачатку 20 ст., прадстаўнікі якой апіраліся на паэтыку ранняга футурызму і сцвярджалі самакаштоўнасць слова-вобраза, маніфеставалі вызваленне формы ад зместу, ідэі.

|| прым. імажыні́сцкі, -ая, -ае.

імажыні́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Паслядоўнік імажынізму.

|| ж. імажыні́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. імажыні́сцкі, -ая, -ае.

іма́м, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Духоўны кіраўнік у мусульман.

2. Правіцель мусульманскай дзяржавы, які спалучае ў адной асобе свецкую і духоўную ўладу.

3. Духоўная асоба, якая кіруе богаслужэннем у мячэці.

|| прым. іма́мскі, -ая, -ае.

імане́нтны, -ая, -ае (кніжн.).

Уласцівы прыродзе самога прадмета, той ці іншай з’яве, абумоўлены яе сутнасцю; унутраны.

Іманентныя прычыны.

|| наз. імане́нтнасць, -і, ж.

імартэ́ль, -і, ж.

Тое, што і бяссмертнік.

|| прым. імартэ́льны, -ая, -ае.

і́масць, -і, ж.

1. Форма ветлівага звароту да таго, каго лічаць вышэйшым па званні, становішчы ў грамадстве і пад. (уст).

Скажыце, і., што там здарылася.

2. Пра жонку блізка знаёмага суразмоўцы (разм., іран.).

Як там твая і. маецца?