пыл, -у, м.
1. Найдрабнейшыя сухія часцінкі, якія лятаюць у паветры або аселі на паверхню чаго-н.
Сціраць п. з мэблі.
Дарожны п.
Аж п. курыць.
П. у вочы пускаць (перан.: хвалячыся, абманваць; разм.).
2. Тое, што і пылок (у 2 знач.).
|| памянш. пыло́к, -лку́, м. (да 1 знач.).
|| павел. пылі́шча, -а, н. (да 1 знач.; разм.).
|| прым. пы́льны, -ая, -ае (да 1 знач.) і пылавы́, -а́я, -о́е (да 1 знач.).
Пыльнае паветра.
Пылавыя буры (буры, якія ўзнімаюць пыл, пясок, слаі ўрадлівай глебы і пераносяць іх за тысячы кіламетраў).
пыла...
Першая састаўная частка складаных слоў са знач.: які мае адносіны да пылу (у 1 знач.), напр.: пылаадсмоктвальны, пылаадсос, пылаахоўны, пылаводанепранікальны, пылаўлоўнік, пылаўлоўны, пылаўсмоктвальны, пылаўтварэнне.
пылападо́бны, -ая, -ае.
Які мае выгляд пылу, парашку.
|| наз. пылападо́бнасць, -і, ж.
пыласо́с, -а, мн. -ы, -аў, м.
Апарат для ачышчэння ад пылу памяшканняў мэблі.
|| прым. пыласо́сны, -ая, -ае.
пылі́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
Часцінка пылу.
пылі́ць, пылю́, пы́ліш, пы́ліць; незак.
1. Узнімаць, наносіць пыл.
П. венікам.
2. што. Пакрываць пылам.
П. адзенне.
|| зак. напылі́ць, -ылю́, -ы́ліш, -ы́ліць (да 1 знач.) і запылі́ць, -ылю́, -ы́ліш, -ы́ліць; -ы́лены (да 2 знач.).
|| звар. пылі́цца, пылю́ся, пы́лішся, пы́ліцца (да 2 знач.); зак. запылі́цца, -ылю́ся, -ы́лішся, -ы́ліцца.
пыло́к, -лку́, м.
1. гл. пыл.
2. Мужчынскія палавыя клеткі расліны, якія знаходзяцца ў тычынках і апладняюць расліну пры пападанні на рыльца песціка.
|| прым. пылко́вы, -ая, -ае (да 2 знач.).
пы́льнік¹, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).
Верхняя частка тычынкі кветкі, у якой знаходзіцца пылок.
|| прым. пы́льнікавы, -ая, -ае.
пы́льнік², -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).
Плашч, які засцерагае ад пылу.
пы́льны, -ая, -ае.
1. гл. пыл.
2. Пакрыты, насычаны пылам.
П. дыван.
Работа не пыльная (перан.: лёгкая, якая не патрабуе напружання; разм.).
3. Які служыць для сцірання пылу.
Пыльная ануча.