Verbum

му́чанік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто перанёс ці пераносіць якія-н. мукі, пакуты.

Хрысціянскія мучанікі.

|| ж. му́чаніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

мучні́сты, -ая, -ае.

1. Які змяшчае ў сабе муку або крухмал.

Мучністая бульба.

2. Падобны чым-н. на муку.

М. налёт на раслінах.

|| наз. мучні́стасць, -і, ж.

мучны́, -а́я, -о́е.

1. гл. мука́.

2. Прыгатаваны з мукі.

Мучныя аладкі.

Любіць мучное (наз.).

мучы́цель, -я, мн. -і, -яў, м.

Той, хто мучыць каго-н.

|| ж. мучы́целька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек (разм.).

|| прым. мучы́цельскі, -ая, -ае.

му́чыцца, -чуся, -чышся, -чыцца; незак.

1. Цярпець мукі, пакуты ад чаго-н.

М. ад болю.

2. з кім-чым і над чым. Рабіць што-н. з цяжкімі, вялікімі намаганнямі.

М. над складанай задачай.

|| зак. заму́чыцца, -чуся, -чышся, -чыцца і зму́чыцца, -чуся, -чышся, -чыцца.

му́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; незак., каго.

Прычыняць мукі, пакуты каму-н.

М. жывёл.

М. у засценках.

|| зак. заму́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны і зму́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны.

мучэ́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

Мўка, пакута.

Не дзіця, а м.