Verbum

му́за, -ы, мн. -ы, муз, ж.

1. У грэчаскай міфалогіі: адна з дзевяці багінь, заступніца навук і мастацтваў.

2. перан. Крыніца паэтычнага натхнення, а таксама само творчае натхненне (кніжн.).

М. яго змоўкла.

музе́й, -я, мн. -і, -яў, м.

Установа, якая збірае, вывучае, зберагае і выстаўляе для агляду помнікі матэрыяльнай і духоўнай культуры, а таксама прыродазнаўчыя калекцыі.

Краязнаўчы м.

Літаратурны м.

|| прым. музе́йны, -ая, -ае.

музеязна́вец, -на́ўца, мн. -на́ўцы, -на́ўцаў, м.

Спецыяліст па музеязнаўстве.

музеязна́ўства, -а, н.

Навука аб арганізацыі і дзейнасці музеяў.

|| прым. музеязна́ўчы, -ая, -ае.

му́зыка, -і, ДМ -зыцы, ж.

1. Галіна мастацтва, якая адлюстроўвае рэчаіснасць у гукавых мастацкіх вобразах, а таксама творы такога мастацтва.

Класічная м.

Інструментальная м.

М.

Ю.

Семянякі.

2. Выкананне твораў гэтага мастацтва на інструментах.

М. і спевы.

3. перан., чаго. Мелодыя, прыемнае гучанне чаго-н.

М. мовы.

4. перан. Якая-н. добра арганізаваная, наладжаная справа (разм.).

Сапсаваў усю музыку.

музы́ка, -і, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Музыкант.

М. зайграў беларускую полечку.

музыкаве́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Спецыяліст па музыказнаўстве.

музыказна́вец, -на́ўца, мн. -на́ўцы, -на́ўцаў, м.

Тое, што і музыкавед.

музыказна́ўства, -а, н.

Раздзел мастацтвазнаўства, які вывучае тэорыю і гісторыю музыкі, музычную культуру народаў.

|| прым. музыказна́ўчы, -ая, -ае.

музыка́льны, -ая, -ае.

Здольны да музыкі, які тонка разумее музыку.

Музыкальнае дзіця.

М. слых.

|| наз. музыка́льнасць, -і, ж.