Verbum

ві́ла, -ы, мн. -ы, віл, ж.

Багаты дом з садам, паркам (звычайна загарадны).

ві́лачнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Куток каля печы, дзе стаяць вілкі, качарга і іншыя кухонныя прылады; качарэжнік.

2. Дзяржанне, ручка вілак, якімі дастаюць гаршкі з печы.

ві́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

1. Назва розных дэталей, прыстасаванняў з раздвоеным канцом.

Штэпсельная в.

2. Такое становішча пры стральбе, калі адзін снарад падае бліжэй, а другі далей ад цэлі (спец.).

Узяць батарэю ў вілку.

|| прым. ві́лачны, -ая, -ае (да 1 знач.).

ві́лкі, -лак.

1. Доўгая драўляная ручка з двума металічнымі паўкруглымі рагамі на канцы, пры дапамозе якой ставяць у печ і вымаюць з печы гаршкі, чыгункі.

2. Тое, што і вілы.

|| прым. ві́лачны, -ая, -ае.

ві́лы, віл і -аў.

Сельскагаспадарчая прылада ў выглядзе некалькіх доўгіх зубоў на доўгім дзяржанні.

Падхопліваць на в. сена.

◊

Віламі па вадзе пісана — пра што-н. мала магчымае.

|| прым. ві́лавы, -ая, -ае.

вільгатне́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -е́е; незак.

Рабіцца вільготным.

Паветра пад вечар вільгатнее.

|| зак. звільгатне́ць, -е́е і павільгатне́ць, -е́е.

ві́льгаць, -і, ж.

Сырасць, вада, якая змяшчаецца ў чым-н.

Паветра насычана вільгаццю.

вільго́тнасць, -і, ж.

Наяўнасць вільгаці.

В. глебы, паветра.

|| прым. вільго́тнасны, -ая, -ае (спец.).

В. рэжым.

вільго́тны, -ая, -ае.

Насычаны вільгаццю, мокры, сыры.

Вільготная зямля.

ві́льчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Верхні стык двух бакоў страхі; канёк.

|| прым. ві́льчыкавы, -ая, -ае.