Verbum

ві́ка, -і, ДМ ві́цы, ж.

Аднагадовая кармавая расліна сямейства бабовых.

|| прым. ві́кавы, -ая, -ае.

віка́рый, -я, мн. -і, -яў, м.

У праваслаўнай царкве: памочнік епіскапа, епіскап без епархіі; у пратэстанцкай царкве: памочнік святара.

ві́кінг, -а, мн. -і, -аў, м.

Старажытнаскандынаўскі марскі воін, удзельнік марскіх паходаў.

віко́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Дваранскі тытул у старой Францыі, у Англіі, сярэдні паміж тытуламі барона і графа, а таксама асоба з такім тытулам.

|| ж. вікантэ́са, -ы, мн. -ы, -тэ́с.

віктары́на, -ы, мн. -ы, -ры́н, ж.

Гульня ў адказы на пытанні з розных галін ведаў, звычайна аб’яднаных агульнай тэмай.

Літаратурная в.

Музычная в.