Verbum

шчо́ўк.

1. -у, мн. -і, -аў, м. Кароткі сухі гук ад стрэлу, дзеяння якога-н. механізма і пад.

Пачуўся металічны ш.

2. у знач. вык. Шчоўкнуць (разм.).

Ш. курком.

шчо́ўкаць, -аю, -аеш, -ае; незак., чым і без дап.

Утвараць рэзкія, адрывістыя гукі.

Шчоўкае замок у дзвярах.

У лазняку шчоўкаў салавей.

Ш. абцасамі.

|| аднакр. шчо́ўкнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. шчо́ўканне, -я, н.

шчо́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

1. гл. шчака.

2. Тое, што і шчака (у 2 знач.; спец.).

Ш. абцугоў.

Ш. замка.

шчо́чны гл. шчака.

шчуп, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

1. Лёгкі ручны бур для даследавання мяккіх парод і тарфянікаў.

2. Інструмент для выяўлення закладзеных пад зямлёй мін.

3. Пусты ўнутры стрыжань з вострым наканечнікам, які служыць для ўзяцця проб (зерня, мукі, масла і пад.).

4. Інструмент для вымярэння зазораў паміж дэталямі механізмаў.

шчупа́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Драпежная прэснаводная рыба са сплюснутай выцягнутай галавой і доўгім тулавам.

Злавіць шчупака на вуду.

|| памянш. шчупачо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

|| прым. шчупако́вы, -ая, -ае.

шчупако́ў, -о́ва.

Які належыць шчупаку.

Шчупаковы зубы.

шчу́пальцы, -аў, адз. -льца, -а, н.

Рухомы орган для захоплівання ежы ў насякомых і ў некаторых іншых жывёл.

|| прым. шчу́пальцавы, -ая, -ае.

Тып шчупальцавых (наз.).

шчу́паць, -аю, -аеш, -ае; -аны; незак.

1. каго-што. Датыкацца, мацаць з мэтай агляду, даследавання.

Ш. курэй.

2. перан. Уважліва разглядаць.

Ш. вачамі каго-, што-н.

3. што. Даследаваць шчупам.

|| зак. пашчу́паць, -аю, -аеш, -ае; -аны.

|| наз. шчу́панне, -я, н.

шчупачо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

1. гл. шчупак.

2. Дзіцяня шчупака, малы шчупак.