Verbum

зрыў гл. сарвацца, сарваць.

зры́ўкі, -аў.

Шматкі, кавалкі ад чаго-н. падранага.

Ад сарочкі засталіся з.

зры́ўшчык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм., неадабр.).

Той, хто зрывае якую-н. работу, справу.

|| ж. зры́ўшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

зрыфмава́ць гл. рыфмаваць.

зрыць, зры́ю, зры́еш, зры́е; зры́ты; зак., што.

1. Скапаць, нарабіць ям, калдобін.

Свінні зрылі выган.

Поле, зрытае снарадамі.

2. Рыццём, капаннем знішчыць.

З. узгорак.

|| незак. зрыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

зрэагава́ць гл. рэагаваць.

зрэ́б’е, -я, н.

Грубая кастрывая кудзеля, што аддзяляецца пры трапанні лёну, пянькі, а таксама палатно з такой кудзелі і адзенне з такога палатна.

Ткаць з.

Хадзіць у зрэб’і.

|| прым. зрэ́бны, -ая, -ае.

Зрэбныя ніткі.

З. мех.

зрэ́джаны, -ая, -ае.

З недастатковай гушчынёй усходаў, надта рэдкі.

Зрэджаныя ўсходы бульбы.

|| наз. зрэ́джанасць, -і, ж.

зрэ́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; -джаны; зак., што.

1. Прарэдзіць, зрабіць радзейшым (пра пасевы, лес і пад.).

З. густыя ўсходы агуркоў.

2. Пасеяць рэдка, радзей, чым трэба.

З. пасевы.

|| незак. зрэ́джваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. зрэ́джванне, -я, н.

зрэ́дку, прысл.

1. Іншы раз, час ад часу.

Ён з. заходзіць да нас.

2. Месцамі, дзенідзе.

З. трапляліся прыгажуні-бярозкі і трапяткія асіны.