Verbum

самаду́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які дзейнічае па асабістым капрызе, не лічачыся з іншымі людзьмі.

|| ж. самаду́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак (разм.).

|| прым. самаду́рскі, -ая, -ае.

Самадурскія звычкі.

самаду́рства, -а, н.

Паводзіны, учынкі самадура.

самазабо́йства, -а, н.

Наўмыснае пазбаўленне сябе жыцця; самагубства.

Скончыць жыццё самазабойствам.

|| прым. самазабо́йны, -ая, -ае.

самазабо́йца, -ы, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ы, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, -аў.

Той, хто пакончыў жыццё самазабойствам, самагубствам.

самазабыццё, -я́, н.

1. Забыццё самога сябе, сваіх перажыванняў; лагоднае заспакаенне.

Працаваць да самазабыцця.

2. Найвышэйшая ступень узбуджанасці, узрушанасці, якая прыводзіць да забыцця самога сябе і ўсяго навакольнага.

Кахаць да самазабыцця.

самазагара́льны, -ая, -ае.

Здольны да самазагарання ў выніку ўнутранага награвання.

Самазагаральныя газы.

|| наз. самазагара́нне, -я, н.

С. каменнага вугалю.

самазара́дны, -ая, -ае (спец.).

Які зараджаецца аўтаматычна.

Самазарадная вінтоўка.

самазаспакае́нне, -я, н.

Легкадумная ўпэўненасць, уяўнае заспакаенне сябе тым, што ўсё ідзе добра.

Няма падстаў для самазаспакаення.

самазаспако́енасць, -і, ж.

Беспадстаўная супакоенасць, легкадумная ўпэўненасць у паспяховым ходзе спраў.

самазаспако́іцца, -ко́юся, -ко́ішся, -ко́іцца; зак.

Аддацца самазаспакаенню.

|| незак. самазаспако́йвацца, -аюся, -аешся, -аецца.