Verbum

ле́тні¹ гл. лета.

ле́тні², -яя, -яе (разм.).

Цеплаваты, хатняй тэмпературы (пра ваду).

Мыцца летняй вадой.

ле́тнік¹, -у, м., зб.

Адналетняя дэкаратыўная садовая расліна.

ле́тнік², -а, мн. -і, -аў, м.

Летні лагер для адпачынку, аздараўлення дзяцей і моладзі.

Адпачываць у летніку.

ле́тнік³, -а, мн. -і, -аў, м.

Дарога, якой ездзяць толькі летам.

летуце́ніць, -ню, -ніш, -ніць; незак.

Тое, што і летуцець.

летуце́нне, -я, н.

1. гл. летуцець.

2. Мара пра што-н. прывабнае, жаданае.

Рамантычнае л.

летуце́ннік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто схільны да летуцення, аддаецца летуценням.

|| ж. летуце́нніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

летуце́нны, -ая, -ае.

1. Які мае схільнасць да летуцення, звязаны з летуценнем.

Летуценная ўсмешка.

2. Створаны ўяўленнем, марай; фантастычны.

Летуценнае шчасце.

|| наз. летуце́ннасць, -і, ж.

летуце́ць, -тучу́, -ту́ціш, -ту́ціць; -ту́цім, -ту́ціце́, -ту́ця́ць; -туці́; незак.

Аддавацца марам, марыць.

Л. аб шчаслівых днях дзяцінства.

|| наз. летуце́нне, -я, н.