Verbum

бліск, -у, мн. -і, -аў, м.

1. Успышка святла.

Б. маланкі.

2. Хуткі позірк.

Кідаць злосныя бліскі ў чый-небудзь бок.

бліскаві́ца, -ы, мн. -ы, -віц, ж.

Тое, што і маланка (у 1 знач.).

|| прым. бліскаві́чны, -ая, -ае.

блі́скаўка, -і, ДМ -каўцы, мн. -і, -кавак, ж.

1. Маленькія блішчастыя кружочкі для ўпрыгожвання адзення.

2. Бліскучыя дробныя часцінкі чаго-н., іскры.

Снежныя бліскаўкі.

бліскаце́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -ці́ць; незак.

Іскрыцца, зіхацець.

Бліскаціць вада.

бліску́чы, -ая, -ае.

1. Які бліскае, ззяе, выпраменьвае святло.

Бліскучыя цацкі.

2. перан. Выдатны, надзвычайны.

Б. поспех.

Б. адказ студэнта.

|| наз. бліску́часць, -і, ж.

блі́снуць, -ну, -неш, -не; -ні; зак. і аднакр., чым і без дап.

1. Ярка засвяціцца, заззяць (пра маланку, сонца, агонь і пад.).

Бліснула маланка.

2. Паказацца, заблішчаць (пра яркія прадметы).

Бліснула шабля.

3. Зіркнуць (пра імгненны позірк).

Б. вачамі.

4. перан. Ярка праявіцца.

Б. талентам.

5. перан. Прамільгнуць.

Бліснула думка.

|| незак. блі́скаць, -аю, -аеш, -ае (да 1—3 знач.).

◊

Бліскаць вачамі (разм.) — позіркам выяўляць пачуццё гневу, незадаволенасці і пад.

|| наз. блі́сканне, -я, н.

бліц, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Лямпа для імгненнай моцнай успышкі святла пры фатаграфаванні.

бліц...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.: вельмі хуткі, маланкавы, напр., бліцтурнір.

блішча́к, -у́, м.

Ужыв. як частка састаўной назвы некаторых мінералаў.

Жалезны б.

Свінцовы б.

Сярэбраны б.

блішча́сты, -ая, -ае.

Які мае гладкую, бліскучую паверхню, адбівае прамяні святла.

Блішчастыя гузікі.