Verbum

літарату́ра, -ы, мн. -ы, -ту́р, ж.

1. Сукупнасць мастацкіх твораў пісьменнасці, якія маюць грамадскае і пазнавальнае значэнне.

Навуковая л.

Мемуарная л.

2. Від мастацтва, характэрнай рысай якога з’яўляецца стварэнне мастацкіх вобразаў пры дапамозе слова.

Беларуская мастацкая л.

3. Сукупнасць твораў якой-н. галіны ведаў, па якім-н. спецыяльным пытанні.

Палітычная л.

Тэхнічная л.

|| прым. літарату́рны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

Літаратурныя помнікі.

Літаратурныя колы.

літаратуразна́вец, -на́ўца, мн. -на́ўцы, -на́ўцаў, м.

Спецыяліст у галіне літаратуразнаўства.

літаратуразна́ўства, -а, н.

Навука аб мастацкай літаратуры, яе тэорыі, гісторыі і літаратурнай крытыцы.

|| прым. літаратуразна́ўчы, -ая, -ае.

літарату́рны, -ая, -ае.

1. гл. літаратура.

2. Які адпавядае нормам літаратурнай мовы.

Л. стыль.

○

Літаратурная мова — унармаваная форма агульнанароднай мовы, пісьмовыя і вусныя нормы якой з’яўляюцца агульнаабавязковымі.

|| наз. літарату́рнасць, -і, ж. (да 2 знач.).

літасці́вы, -ая, -ае.

Схільны да літасці; спагадлівы.

Літасцівае сэрца.

|| наз. літасці́васць, -і, ж.

лі́тасць, -і, ж.

Добрыя, велікадушныя адносіны; міласць, спагада.

◊

Без літасці —

1) жорстка, строга, сурова;

2) неміласэрна, не шкадуючы.

літа́ўры, -аў, адз. -а, -ы, ж.

Ударны музычны інструмент у выглядзе двух паўшар’яў, абцягнутых скурай.

◊

Біць у літаўры — святкаваць перамогу.

літаўры́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Музыкант, які іграе на літаўрах.

літо́граф, -а, мн. -ы, -аў, м.

Спецыяліст у галіне літаграфіі.

літо́ўка¹, -і, ДМ -то́ўцы, мн. -і, -то́вак, ж.

Від касы з доўгім палатном і высокім касільнам.