Verbum

рахава́ць

(польск. rachować, ад ням. rechnen)

1) рабіць разлікі, падлікі;

2) перан. узважваць, прыкідваць (напр. р., як лепш арганізаваць справу).

раха́т-луку́м

(цюрк. rachat lukum, ад ар. rachat-al-chulkum = адпачынак для горла)

усходні ласунак з цукру, мукі і крухмалу з арэхамі і міндалем.

ра́хіс

(гр. rhachis = хрыбет)

1) частка восі складанага ліста, якая нясе лісточкі;

2) вось ліста папараці;

3) стрыжань, які праходзіць унутры трубкі яечніка ў рада круглых чарвей.

рахі́т

(н.-лац. rachitis, ад гр. rhachis = хрыбет, пазваночнік)

дзіцячая хвароба, якая характарызуецца парушэннямі ў развіцці касцей з-за недахопу ў арганізме вітаміну D.

рахіто́міі

(н.-лац. rhachitomi)

атрад вымерлых земнаводных.

рахіты́зм

(ад рахіт)

сукупнасць прыкмет рахіту.

рахма́ны

(тур. rahman, ад ар. rahmān)

1) свойскі, пакорлівы (аб жывёле);

2) лагодны, памяркоўны (аб чалавеку).

раху́ба

(польск. rachuba)

разм. карысць, выгада, сэнс.

раху́нак

(польск. rachunek, ад ням. Rechnung)

1) дакумент, у якім вызначана сума грошай, што павінна быць заплачана за што-н.;

2) запіс фінансавых або гаспадарчых аперацый (напр. асабісты р.).