Verbum

рэ

(лац. re)

другі гук музычнай гамы, а таксама нота, якая абазначае гэты гук.

рэ-

(лац. re-)

прыстаўка, якая абазначае аднаўленне або паўторнасць дзеяння, часам процілеглае дзеянне.

рэаба́за

(ад гр. rheos = цячэнне, паток + база)

найменшая сіла пастаяннага электрычнага току, якая можа выклікаць узбуджэнне ў жывых тканках.

рэабіёнты

(ад гр. rheos = цячэнне, паток + біёнты)

тое, што і рэафілы.

рэабілітава́ць

(с.-лац. rehabilitare)

1) аднаўляць у ранейшых правах, вяртаць добрае імя беспадстаўна абвінавачанай асобе;

2) вяртаць добрую рэпутацыю.

рэабіліта́цыя

(с.-лац. rehabihtatio)

1) аднаўленне ў ранейшых правах, вяртанне добрага імя беспадстаўна абвінавачанай асобе;

2) вяртанне добрай рэпутацыі;

3) мед. мерапрыемствы, накіраваныя на прафілактыку інваліднасці, эфектыўнае і ранняе вяртанне хворых і інвалідаў да грамадска карыснай працы.

рэабсо́рбцыя

(ад рэ- + абсорбцыя)

зваротнае ўсмоктванне вады з першаснай мачы ў ныркавых каналах, у выніку чаго ўтвараецца канчатковая мача, якая выдаляецца з арганізма.

рэагава́ць

(ад рэ- + лац. agere = дзейнічаць)

1) адклікацца, адказваць пэўным чынам на знешнія раздражненні (напр. р. на святло);

2) выяўляць свае адносіны да дзеяння, выказвання каго-н.;

3) уступаць у хімічную рэакцыю (аб рэчывах).

рэаге́нт

(ад рэ- + агент)

адно з рэчываў, якое ўдзельнічае ў хімічнай рэакцыі.

рэагра́ма

(ад гр. rheos = цячэнне + -грама)

запіс напаўнення кроўю сасудаў і капіляраў, зроблены пры дапамозе рэографа.