Verbum

гле́ба

(лац. gleba = грудка зямлі)

1) верхні пласт зямлі, на якім расце расліннасць;

2) перан. аснова, апора.

гле́зер

(англ. glazer)

тое, што і каландр.

глей

(англ. gley)

1) слой глебы светлай афарбоўкі, які ўтварыўся пад уплывам жыццядзейнасці анаэробных бактэрый;

2) адклады на дне вадаёмаў, у склад якіх уваходзяць найдрабнейшыя часцінкі мінеральных і арганічных рэчываў.

глейко́метр

(ад гр. gleukos = салодкае віно + -метр)

прыбор для вызначэння колькасці цукру ў вінах.

гленады́ніум

(н.-лац. glenodinium)

аднаклетачная пірафітавая водарасць сям. перыдыніевых, якая пашырана ў планктоне прэсных, саланаватых і марскіх вадаёмаў.

гле́тчар

(ням. Gletscher, ад лац. glacies = лёд)

ляднік.

глеяка́пса

(н.-лац. gloeocapsa)

аднаклетачная або каланіяльная сіне-зялёная водарасць сям. глеякапсавых, якая пашырана ў вадаёмах і на сушы.

глеяпо́р

(н.-лац. gloeoporus)

губавы базідыяльны грыб сям. порыевых, які расце ў лясах на гнілых ствалах, пнях, ламаччы, кары лісцевых і хвойных парод.

глеяспо́рый

(н.-лац. gloeosporium)

недасканалы грыб сям. меланконіевых, які развіваецца на лісці парэчак, канюшыне, семечкавых і костачкавых пладовых культурах.

глеятры́хія

(н.-лац. gloeotrichia)

каланіяльная сіне-зялёная водарасць сям. рывулярыевых, якая трапляецца пераважна ў стаячых прэсных водах.