Verbum

эпітаксі́я

(ад эпі- + гр. taksis = размяшчэнне)

арыентаваны рост аднаго монакрышталя на паверхні другога.

эпітала́ма

(гр. epithalamios = вясельны)

1) віншавальная песня маладым у старажытных грэкаў і рымлян;

2) верш, напісаны з выпадку шлюбу.

эпітала́мус

(ад эпі- + таламус)

частка прамежкавага мозгу, якая складаецца з эпіфізу і ядзер вуздэчкі.

эпіта́фія

[гр. epitaphios (logos) = надмагільнае слова]

1) надпіс на надмагільнай пліце;

2) кароткі верш, напісаны з выпадку чыёй-н. смерці.

эпітрахо́іда

(ад эпі- + трахоіда)

мат. замкнутая крывая, якая апісвае знешні або ўнутраны пункт круга, што верціцца, не слізгаючы, па знешнім баку іншага, нерухомага круга.

эпітэ́ка

(ад эпі- + -тэка)

знешні вапняковы валік на ніжнім краі цела каралавага паліпа.

эпітэліёма

(ад эпітэлій + -ома)

зборная назва для абазначэння розных эпітэліяльных пухлін, пераважна скуры.

эпітэ́лій

(ад эпі- + гр. thele = сасок)

1) анат. тканка, якая пакрывае паверхню цела чалавека і жывёл, высцілае сценкі поласцей і ўнутраных полых органаў;

2) біял. покрыва з танкасценных клетак, якое высцілае некаторыя ўнутраныя поласці раслін.

эпітэ́мія

(н.-лац. epithemia)

аднаклетачная дыятомавая водарасць сям. эпітэміевых, якая пашырана ў прэсных і саланаватых вадаёмах.

эпітэрма́льны

(ад эпі- + тэрмальны);

э-ыя месцанараджэнні — залежы карысных выкапняў, адкладзеныя з гарачых мінеральных раствораў на ўмеранай глыбіні пры адносна нізкай тэмпературы (менш за 200 °С).