Verbum

пласты́ды

(гр. plastides = якія ўтвараюць, ад plastos = вылеплены)

адзін з відаў унутрыклетачных арганоідаў, пафарбаваныя або бясколерныя цельцы (лейкапласты, хларапласты, храмапласты), якія змяшчаюцца ў пратаплазме раслінных кветак і выконваюць розныя функцыі.

пластызо́лі

(ад гр. plastos = вылеплены + золі)

пастападобныя матэрыялы, якія ўяўляюць сабой сумесь парашковага полівінілхларыду з пластыфікатарам.

пла́стык​¹

(фр. plastique = пластычны, ад гр. plastikos)

мастак, які займаецца пластыкай.

пла́стык​²

(англ. plastic, ад гр. plastikos = пластычны)

тое, што і пластмаса.

пла́стыка

(н.-лац. plastica, ад гр. plastike)

1) мастацтва, якое стварае вобразы шляхам лепкі, разьбярства і інш.;

2) эстэтычная выразнасць аб’ёмнай фігуры, гарманічнасць і грацыёзнасць рухаў цела.

-пластыка

(гр. plastike = лепка, скульптура)

другая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на сувязь з аднаўленчай хірургіяй.

пластылі́н

(ням. Plastilin, ад гр. plastos = вылеплены)

незасыхаючая маса з воску, гліны і інш. для лепкі розных фігур.

пла́стыр

[(польск. plaster < ням. Pflaster, ад лац. (em)plastrum < гр. (em)plastron)]

1) нанесеная на тканіну ліпкая лекавая маса, якая прыкладваецца да ран, нарываў;

2) прыстасаванне са спецыяльнай парусіны, якім часова латаюць прабоіны на судне.

пластыфіка́тары

(ад гр. plastikos = пластычны + лац. facere = рабіць)

рэчывы, якія ўводзяцца ў склад пластмас, рызін, лакаў, фарбаў, клеяў для павышэння іх пластычнасці і эластычнасці.

пластыфіка́цыя

(ад гр. plastikos = пластычны + -фікацыя)

працэс насычэння палімерных матэрыялаў пластыфікатарам.