Verbum

кінема́тыка

(ад гр. kinema, -atos = рух)

раздзел механікі, які вывучае геаметрычныя асаблівасці руху цел без уліку іх масы і ўздзеяння на іх пабочных сіл.

кіне́сіка

(ад гр. kinesis = рух)

сукупнасць рухаў цела (жэстаў, мімікі), якія выкарыстоўваюцца ў працэсе чалавечых зносін, а таксама навука, якая вывучае гэтыя сродкі зносін.

кінеско́п

(ад гр. kinesis = рух + -скогі)

прыёмная трубка тэлевізара, якая ператварае электрычныя сігналы ў адлюстраванне.

кінетабла́ст

(ад гр. kinetos = рухомы + -бласты)

арганоід, размешчаны ля асновы жгуціка або раснічкі.

кінетадэ́смы

(ад гр. kinetos = рухомы + desmos = звязка, сувязь)

вельмі тонкія фібрылы, якія бяруць пачатак ад базальнага цельца і выконваюць у прасцейшых апорную функцыю.

кінетакардыягра́фія

(ад гр. kinetos = рухомы + кардыяграфія)

метад электрычнай рэгістрацыі нізкачастотных ваганняў грудной сценкі, абумоўленых скарачэннямі сэрца.

кінетаско́п

(ад гр. kinetos = рухомы + -скогі)

апарат для разглядання фотаздымкаў, якія хутка змяняюцца і ствараецца ўражанне, што зняты аб’ект рухаецца; адзін з папярэднікаў кінематографа.

кінетасо́ма

(ад гр. kinetos = рухомы + сома)

асобае ўтварэнне ў плазме клеткі, ад якога ў прасцейшых адыходзіць жгуцік або раснічка.

кінетаста́тыка

(ад гр. kinetos = рухомы + статыка)

раздзел механікі, у якім разглядаюць спосабы рашэння дынамічных задач пры дапамозе аналітычных або графічных метадаў статыкі.

кінетатэрапі́я

(ад гр. kinetos = рухомы + тэрапія)

лячэнне фізічнымі практыкаваннямі, масажам і пры дапамозе спецыяльных апаратаў і прыстасаванняў.