Verbum

абісафі́лы

(ад гр. abyssos = бяздонны + -філ)

марскія жывёлы, якія жывуць у зоне вялікіх глыбінь (звыш 2000 м).

абітурые́нт

(с.-лац. abituriens, -ntis = гатовы пайсці, пакінуць)

той, хто паступае ў сярэднюю спецыяльную або ў вышэйшую навучальную ўстанову.

абіцы́н

(ад A, B, C, назваў літар лац. алфавіта)

лекавы прэпарат, які з’яўляецца сумессю глюказідаў A, B і C, што здабываюцца з лісця наперстаўкі шарсцістай; прымяняецца пры сардэчнай недастатковасці.

абіягене́з

(ад а- + біягенез)

тэорыя ўзнікнення жыцця на Зямлі, паводле якой зародкі жывых істот утварыліся ў выніку ўскладнення рэчываў неарганічнай матэрыі (параўн. біягенез 2).

абіяге́нны

(ад а- + біягенны)

біял. які ўзнік з неарганічнай матэрыі.

абіяты́чны

(ад а- + біятычны)

неарганічны або пазбаўлены жыцця;

а-ая зона — зона, у якой няма жывых арганізмаў;

а-ыя фактары — сукупнасць умоў неарганічнага асяроддзя, якія ўплываюць на арганізм.

абіяці́н

(ад лац. abies, -etis = елка)

вуглевадарод, які здабываецца са смалы хвойных дрэў і выкарыстоўваецца замест бензіну як растваральнік.

аблакці́раваць

(лац. ablactare = адымаць дзіця ад грудзей)

праводзіць аблакціроўку.

аблакціро́ўка

(ад аблакціраваць)

спосаб прышчэплівання раслін (дрэў, кустоў) зрошчваннем галінак без аддзялення іх ад ствалоў.

абла́стыка

(ад а- + гр. blastos = парастак, зародак)

сукупнасць прыёмаў, якія выкарыстоўваюцца ў час выдалення пухлін, каб перашкодзіць іх рэцыдывам і імплантацыі клетак у ране.