Verbum

махля́р

(польск. machlarz , ад с.-в.-ням. mecheler)

жулік, ашуканец з мэтай нажывы.

махо́метр

[ад ням. Е. Mach = прозвішча аўстр. філосафа (1838—1916) + -метр]

бартавы прыбор самалёта, які паказвае хуткасць палёту.

ма́ца

(іт. mazzo)

набітая конскім воласам скураная падушачка, якая ўжывалася друкарамі для набівання фарбай набору.

ма́ца

(ідыш maze, ад ст.-яўр. maccäh)

тонкія сухія праснакі з пшанічнай мукі, якія выпякаюцца, паводле яўрэйскага абраду, да Вялікадня.

мацава́ць

(польск. mocować)

1) трывала прымацоўваць;

2) моцна прывязваць, замацоўваць;

3) перан. рабіць моцным, узмацняць.

мацо́ні

(цюрк. macun)

назва кіслага малака ў некаторых народаў Каўказа.

мацыёла

(н.-лац. matthiola)

тое, што і ляўконія.

мацыён

(ням. Motion, ад лац. motio, -onis = рух)

прагулка з мэтай умацавання здароўя або для адпачынку.

мацэра́цыя

(лац. maceratio)

размякчэнне раслінных або жывёльных тканак у выніку растварэння міжклетачнага рэчыва пад уздзеяннем вадкасці, выкарыстоўваецца пры апрацоўцы валакністых раслін (лёну, канапель), пры вырабе анатамічных прэпаратаў.

ма́чта

(рус. мачта < с.-в.-ням. mast, гал. mast)

1) высокі слуп на караблі для мацавання парусоў, а таксама для сігналізацыі, вядзення назіранняў і інш.;

2) высотная вышынная канструкцыя для падвешвання электрычных правадоў, антэн радыёстанцый і інш.