Verbum

маа́кія

(н.-лац. maackia)

дрэва сям. бабовых з густой раскідзістай кронай і серабрыстым лісцем, пашыранае ва Усх. Азіі; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўнае.

маа́р

(ням. Мааг)

лейкападобная або цыліндрычная ўпадзіна на зямной паверхні, утвораная ў выніку вулканічных вывяржэнняў без вылівання магмы.

мабі́лі

[фр. (garde) mobile = рухомая гвардыя]

асобыя часці ўзброеных сіл Францыі другой пал. 19 ст., якія камплектаваліся з беспрацоўных і дэкласаваных элементаў для барацьбы супраць рэвалюцыйных выступленняў народных мас.

мабілізава́ць

(фр. mobiliser, ад лац. mobilis = рухомы)

праводзіць мабілізацыю.

мабіліза́цыя

(фр. mobilisation, ад лац. mobilis = рухомы)

1) перавод узброеных сіл дзяржавы з мірнага становішча ў поўную баявую гатоўнасць; прызыў ваеннаабавязаных запасу ў армію ў час вайны;

2) перан. прывядзенне сіл, сродкаў у актыўны стан, каб забяспечыць паспяховае выкананне якога-н. задання.

мабілі́зм

(ад лац. mobilis = рухомы)

геалагічная гіпотэза, згодна якой адбываюцца вялікія гарызантальныя перамяшчэнні мацерыковых глыб зямной кары.

мабі́льны

(фр. mobile, ад лац. mobilis = рухомы)

рухомы, здольны хутка перамяшчацца, неадкладна дзейнічаць (напр. м. атрад).

мабу́я

(н.-лац. maubia)

яшчарка сям. сцынкавых са стройным целам даўжынёй да 22 см, пашыраная ў Афрыцы, Паўд. Азіі, Паўд. і Цэнтр. Амерыцы.

мавето́н

(фр. mauvais ton)

уст. дрэнны тон, нявыхаванасць.

маг

(лац. magus, ад гр. Magos)

1) жрэц у краінах Стараж. Усходу, які спраўляў рэлігійныя абрады і прадказваў будучае;

2) асоба, якая займаецца магіяй, чарадзействам; вяшчун, знахар;

3) перан. чалавек, у якога што-н. атрымліваецца спрытна, умела.