Verbum

марабу́

(фр. marabout, ад ар. murābit = пустэльнік)

вялікая трапічная птушка сям. бусліных, якая водзіцца ў Паўд.-Усх. Азіі і Афрыцы.

марабу́т

(фр. marabout, ад ар. murābit = манах)

член сярэдневяковага мусульманскага ваенна-рэлігійнага ордэна дэрвішаў у Паўн. Афрыцы..

марадзёр

(фр. maraudeur = грабежнік)

салдат, які грабіць забітых і раненых на полі бою, а таксама мірнае насельніцтва на акупіраваных тэрыторыях.

мара́зм

(гр. marasmos = знясіленне)

1) стан поўнага ўпадку псіхічных і фізічных сіл чалавека, што развіваецца ў глыбокай старасці або ў выніку працяглай хваробы;

2) перан. упадак, разлажэнне.

мара́кас

(ісп. maracas)

паўднёваамерыканскі ўдарны музычны інструмент, род бразготак; атрымаў пашырэнне ў джазе.

мараке́н

(фр. maroquin, ад Maroco = Марока)

тканіна са штучнага шоўку, падобная на крэпдэшын;

2) ціснёны саф’ян, які раней выкарыстоўваўся для пераплётаў.

мара́л

(цюрк. maral)

алень з вялікімі рагамі, які водзіцца ў горных лясах Цянь-Шаня і Алтая; разводзяць у гадавальніках для атрымання пантаў.

маралізава́ць

(с.-лац. moralizare, ад лац. moralis = які датычыць звычаяў)

прапаведаваць строгую мараль; павучаць.

мараліза́тар

(с.-лац. moralisator)

той, хто маралізуе.

мараліза́цыя

(фр. moralisation, ад лац. moralis = які датычыць звычаяў)

прапаведаванне строгай маралі, павучанне.