Verbum

махайро́д

(ад гр. machaira = меч + odus = зуб)

вымерлае млекакормячае сям. кашэчых з вялікімі верхнімі кінжалападобнымі клыкамі; жыло ў неагене; шаблязубы тыгр.

махао́н

(н.-лац. machaon)

дзённы матыль сям. паруснікаў, які мае прыгожую, жоўтую з чорным малюнкам афарбоўку.

маха́тма

(санскр. mahātmā = літар. вялікая душа)

1) сусветны дух, бажаство-звышчалавек у індуісцкай міфалогіі і тэасофіі;

2) дадатак з адценнем асаблівай павагі, які далучаецца да прозвішча славутых асоб і выдатных грамадскіх дзеячаў у Індыі.

махая́на

(санскр. mahajana = вялікая калясніца)

адзін з двух кірункаў у будызме (побач з хінаянай; паслядоўнікі якога лічаць магчымым дасягненне нірваны не толькі манахамі.

ма́хе

[ад ням. G. Mache = прозвішча аўстр. фізіка (1876—1954)]

уст. пазасістэмная адзінка канцэнтрацыі радыеактыўных рэчываў.

махе́р

(англ. mohair, ад ар. muhayyer)

шэрсць ангорскай казы, а таксама выраб з гэтай шэрсці.

махі́зм

[ад ням. E. Mach = прозвішча аўстр. філосафа (1838—1916)]

тое, што і эмпірыякрытыцызм.

махі́на

(лац. machina, ад гр. machana)

што-н. вельмі вялікае, грувасткае.

махіна́цыя

(лац. machinatio = хітрыкі)

несумленны спосаб дасягнення чаго-н., жульніцтва.

махлява́ць

(польск. machlować, ад ням. makeln)

жульнічаць, ашукваць з мэтай нажывы.