Verbum

эпісталагра́фія

(ад эпістала + -графія)

дапаможная гістарычная дысцыпліна, якая вывучае тыпы і віды асабістых пісем старажытнага свету і сярэдніх вякоў.

эпісталя́рны

(ад эпістала)

1) які датычыць літаратурных твораў, напісаных у форме пісем (напр. э. раман);

2) які з’яўляецца сукупнасцю чыіх-н. пісем (напр. э-ая спадчына Янкі Купалы).

эпістрафа́

(гр. epistrophe = вярчэнне)

стылістычная фігура, заснаваная на паўтарэнні аднаго і таго ж слова або выразу на пачатку і ў канцы ці толькі ў канцы строф.

эпістрафе́й

(ад гр. epistrepho = вярчуся)

другі шыйны пазванок у наземных пазваночных жывёл і чалавека.

эпісты́ль

(гр. epistylion)

тое, што і архітраў.

эпістэмало́гія

(ад гр. episteme = веданне + -логія)

тое, што і гнасеалогія.

эпітаксі́я

(ад эпі- + гр. taksis = размяшчэнне)

арыентаваны рост аднаго монакрышталя на паверхні другога.

эпітала́ма

(гр. epithalamios = вясельны)

1) віншавальная песня маладым у старажытных грэкаў і рымлян;

2) верш, напісаны з выпадку шлюбу.

эпітала́мус

(ад эпі- + таламус)

частка прамежкавага мозгу, якая складаецца з эпіфізу і ядзер вуздэчкі.

эпіта́фія

[гр. epitaphios (logos) = надмагільнае слова]

1) надпіс на надмагільнай пліце;

2) кароткі верш, напісаны з выпадку чыёй-н. смерці.