Verbum

э́струс

(н.-лац. oestrus, ад гр. oistros = страсць)

адна са стадый палавога цыкла млекакормячых; цечка.

эстрыёл

[ад эструс + (алкаг)оль]

жаночы палавы гармон з групы эстрагенаў, канечны прадукт метабалізму эстрадыёлу і эстрону.

эстуа́рый

(лац. aestuarium, ад aestus = хваляванне)

лейкападобнае расшыранае вусце ракі, якая ўпадае ў мора або акіян.

эстыва́цыя

(ад лац. aestivus = летні)

летняя дыяпаўза.

эстэзіёметр

(ад гр. aisthesis = пачуццё, адчуванне + -метр)

прыбор для вымярэння адчувальнасці скуры да ціску або дотыку.

эстэзіяло́гія

(ад гр. aisthesis = пачуццё, адчуванне + -логія)

раздзел анатоміі, які вывучае будову органаў пачуццяў.

эстэзіяме́трыя

(ад гр. aisthesis = пачуццё, адчуванне + -метрыя)

вымярэнне адчувальнасці скуры да ціску або дотыку пры дапамозе эстэзіёметра.

эстэменазу́х

(ад гр. estemmenos = венцаносны + suchos = кракадзіл)

буйная раслінаедная пазваночная жывёліна пермскага перыяду (гл. палеазой), якая адносілася да дынацэфалаў і мела чэрап з касцявымі вырастамі.

эстэ́т

(гр. aisthetes = які ўспрымае, адчувае)

1) прыхільнік адарванага ад жыцця «чыстага мастацтва»;

2) прыхільнік усяго прыгожага, вытанчанага.

эстэ́тыка

(гр. aisthetikos = які адчувае, успрымае; пачуццёвы)

1) навука аб прыгожым, аб ідэйнай сутнасці і формах прыгожага ў мастацкай творчасці, у прыродзе і ў жыцці;

2) чыя-н. сістэма поглядаў на мастацтва (напр. э. Чарнышэўскага);

3) прыгажосць, мастацкасць чаго-н. (напр. э. архітэктуры).